Ogólne informacje o Szkole
Technikum Leśne w Rogozińcu już ponad 70 lat kształci techników leśników. Szkoła znajduje się w środkowo wschodniej części województwa lubuskiego w gminie Zbąszynek, powiecie Świebodzińskim w tak zwanym Regionie Kozła (związków gmin lubuskich i wielkopolskich). Położona wśród sosnowych lasów szkoła znajduje się w pobliżu krzyżujących się szlaków komunikacyjnych: ze wschodu na zachód – Warszawa – Berlin oraz północy na południe – Szczecin – Praga. Najbliższa okolica poza czystą przyrodą, lasami pełnymi dzikiej zwierzyny, grzybów, jagód, akwenami czystej wody obfituje w wiele unikalnych atrakcji turystyczno – krajoznawczych. Na gości czekają zabytki Międzyrzecza, Świebodzina, Gościkowa-Paradyża, Zbąszynia, Wolsztyna, czy unikalny na skalę europejską system podziemnych fortyfikacji
z okresu II wojny światowej. W najbliższym otoczeniu szkoły znajdują się oznaczone szlaki turystyczne – do rezerwatów Kręcki Łęg i Grodziszcze, Izba Pamięci w znanej z patriotycznych tradycji Dąbrówce Wielkopolskiej, pozostałości umocnień z I wojny światowej. Odległe od Rogozińca o 10 km duże Jezioro Błędno to wymarzone miejsce dla żeglarzy, kajakarzy (spływy kajakowe malowniczą rzeką Obrą) i turystów kolarzy (wyznaczone ścieżki rowerowe wokół jeziora).
Szkolnictwo Leśne po II wojnie światowej
Leśnictwo polskie w okresie drugiej wojny światowej poniosło ogromne straty. Były to nie tylko straty ekonomiczne (rabunkowa polityka okupanta) ale przede wszystkim zginęło wielu dobrych fachowców – leśników. Niemalże kompletnie została zniszczona i zdewastowana cała baza szkoleniowa. Okupant nie oszczędził nauczycieli, profesorów i innych pracowników szkolnictwa leśnego. Najwięcej zginęło pracowników terenowych, głównie leśniczych
i gajowych (25% zaginionych to personel leśny i 31% to personel kierowniczy i inżynieryjno-techniczny). Należało po wojnie rozwiązać poważny problem kadrowy. Znaczna część leśników nie posiadała dostatecznego przygotowania zawodowego. Trudności te wystąpiły przy zagospodarowaniu lądów ziem Zachodnich i Północnych. Zrodziła się potrzeba kształcenia
i dokształcania kwalifikowanych kadr dla krajowej gospodarki leśnej, w celu obsadzenia stanowisk w administracji leśnej. Władze centralne szybko zorganizowały szkolnictwo – od doraźnych kursów począwszy, poprzez wkłady zawodowe średnie – do wyższych włącznie.
Najpilniejszą do rozwiązania potrzebą gospodarki leśnej było przygotowanie personelu do pełnienia niższych funkcji w lasach państwowych, wykształcenie gajowych, podleśniczych,
a następnie leśniczych i nadleśniczych. W 1945 roku Ministerstwo Leśnictwa zorganizowało pierwsze kursy w Wierzchosławicach k.Lublina. W 1946 roku w celu realizacji potrzeb kadrowych Min. Leśnictwa podjęło decyzję o tworzeniu Leśnych Ośrodków Szkoleniowych (LOS). Pierwotnie lokalizowano je w dawnych szkołach leśnych, gdzie istniały odpowiednie warunki lokalowe i kadrowe. Formą kształcenia były najczęściej sześciomiesięczne kursy dla leśniczych i nadleśniczych. Ponadto prowadzono szereg krótkotrwałych kursów dla różnych pracowników leśnych. Szczególną uwagę zwrócono na kształcenie umiejętności praktycznych. LOS przeszkoliły w latach 40-tych dużą ilość pracowników zatrudnionych w gospodarce
i przemyśle drzewnym. Równocześnie z prowadzonymi kursami w ramach Leśnych Ośrodków Szkoleniowych, rozpoczęto prace nad stworzeniem szkół ponadpodstawowych. W maju 1945 roku Oddział Szkolnictwa Leśnego w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych zorganizował cztery trzyletnie i dwuletnie gimnazja leśne. Pierwsze powstało w Brynku 2 i 3 letnie, następnie w Limanowej – również 2 i 3 letnie, oraz 2 letnie Gimnazjum w Margoninie i 3-letnie
w Zwierzyńcu, później w Warcinie i Głogowie. Organizacja szkół leśnych i zakres programu nauczania były podobne jak w szkołach przedwojennych. Gimnazja zostały przemianowane
w roku szkolnym 1948/49 na licea leśne I-go i II-go stopnia, a w 1957 roku w związku
z ogólnymi zmianami w szkolnictwie zawodowym, przekształcono licea na technika leśne.
W 1948 roku utworzono 2 letnie Liceum I-go stopnia w Rogozińcu dotychczasowego Gimnazjum Leśne w Margoninie zostało przemianowane liceum II-go stopnia.
Powstanie i rozwój Technikum Leśnego
w Rogozińcu
W Dyrekcji Lasów Państwowych Okręgu Lubuskiego w Gorzowie Wlkp., która obejmowała swym zasięgiem pokaźną część kompleksów Ziemi Lubuskiej, borykano się z dużymi brakami kadrowymi. Poszukiwano odpowiednich obiektów, nadających się na zorganizowanie w nich LOS. Na obiekt taki położony na terenie leśnictwa Bolewiny, Nadleśnictwo Trzciel, zwrócił uwagę w 1947 roku ówczesny nadleśniczy mgr inż. Wojciech Wilusz i po konsultacji
z najbliższymi pracownikami: mgr inż. Zbigniewem Rychlińskim – adiunktem nadleśnictwa
i leśniczym Eugeniuszem Kosko, jak również nadleśniczym sąsiedniego Nadleśnictwa Brójce – inż. Tadeuszem Grzeczyńskim, obiekt ten został zaproponowany Dyrekcji LP. Zaakceptowany wybór dyrektor Kwapiszewski i z-ca dyrektora mgr inż. Młodkowski.
W tym samym 1947 roku na naradzie kierowników szkolenia zawodowego Okręgu Dyrekcji Lasów Państwowych w Ministerstwie Leśnictwa, stwierdzono konieczność zwiększenia liczby średnich szkół leśnych zobowiązując obecnych do wyszukiwania w terenie odpowiednich obiektów, nadających się do ich uruchomienia. Dyrekcja Lasów Państwowych Okręgu Lubuskiego postanowiła wytypować na ten cel wyżej wspomniany obiekt w Nadleśnictwie Trzciel, położony na terenie gromady Rogoziniec, byłego powiatu Międzyrzecz w woj. zielonogórskim, w pobliżu stacji kolejowej Chociszewo – Rogoziniec. Na taką decyzję wpłynęło położenie obiektu na skraju dużego kompleksu leśnego i dobre połączenie komunikacyjne. Propozycja Dyrekcji LP została zaakceptowana przez Ministra Leśnictwa, i tak Rogoziniec pierwotnie przeznaczony dla potrzeb szkoleniowych Dyrekcji, został ostatecznie przeznaczony na średnią szkołę leśną, którą to rolę spełnia do dnia dzisiejszego. Budynki przeznaczone na szkołę to dawne koszary Cesarskich Niemiec z okresu sprzed I wojny światowej. Magazyny wojskowe – o których było mowa – zostały wysadzone w powietrze.
Pozostałe 2 budynki wykorzystywane na mieszkania dla kolejarzy emerytów, zostały przeznaczone na szkołę leśną. Trzy inne budynki znajdujące się w lesie, w odległości 1,2 km od szkoły, zostały przeznaczone na mieszkania dla nauczycieli i pracowników szkoły, później mieścił się w nich Wydział Zaoczny, a nawet czasowo filia internatu.